مرتبه اول:

پست ترین مرتبه شکر الهی دیدن نعمتهاست از جانب خدای تعالی و او را منعم حقیقی دانستن و غیر او را موجد مستقل در ایجاد هیچ چیز ندانستن.

حضرت امام جعفر صادق (ع)

مرتبه دوم:

راضی بودن به آنچه خدا داده و عصیان نکردن اوست به نعمت او، یعنی نعمت او را به معصیت صرف نکردن.

حضرت امام جعفر صادق (ع)

مرتبه سوم:

هرگاه انعام کنی به نعمت، شکر آن را به جای آورده ای.

حضرت امیرالمومنین علی (ع)

مرتبه چهارم:

تمام شکر و شکر تمام و کامل، اعتراف از اعماق قلب است، از روی عجز و انکسار به عاجز بودن خود از رسیدن به کمترین پایه از مراتب شکر.

حضرت امام جعفر صادق (ع)

مرتبه پنجم:

      ونهایت شکر: گفتن "الحمد لله رب العلمین" است.  (یعنی سپاسگزاری  خداوند و برداشتن حمد و سپاس از دوش خود و واگذاشتن به خود خدا. چرا که نشان دهنده و نمایانگر نهایت عجز آدمی است از خداوند جل و علا.)

حضرت امام جعفر صادق (ع)

 علم